W Polsce funkcjonuje i konkuruje ze sobą kilkadziesiąt znanych firm oferujących bezspoinowe systemy ociepleń. Równolegle z nimi istnieje trudna do określenia ilość lokalnych producentów wytwarzających tylko niektóre elementy systemu, najczęściej tańsze i gorszej jakości kleje. Biorąc pod uwagę, że każdy z systemów danego producenta może mieć kilka wariantów wykończenia, okazuje się, że klient ma naprawdę duży i trudny wybór, zarówno pod względem parametrów jak i ceny. Całe szczęście różnice techniczne i kosztowe między podobnymi systemami wiodących firm nie są duże, więc o wyborze konkretnego rozwiązania najczęściej decydują detale. Dla jednych inwestorów ważna będzie swoboda w projektowaniu kolorystyki elewacji (duża paleta barw tynków), dla drugich pomoc doradcza producenta, a dla kolejnych certyfikaty i gwarancje, jakie daje producent bądź autoryzowany wykonawca.


Zalety.
1. Uzyskanie niewielkiej grubości przegrody, przy jednoczesnym zachowaniu doskonałych parametrów termicznych – mur wraz z ociepleniem tworzą ścianę o łącznej grubości około 38 cm i współczynniku przenikania ciepła U=0,25-0,30 W/m2K);
2. Wyeliminowanie mostków termicznych - dzięki rozdzieleniu warstwy nośnej i izolacyjnej przegrody
3. Dostępność i powszechność technologii

Wady.
1. Częste błędy wykonawcze - niedokładne ułożenie izolacji, zbyt małe zakłady siatki zbrojącej, tynkowanie ścian fragmentami itp.
2. Duży koszt i komplikacje przy naprawach systemu - wynika to z charakteru warstwy wykończeniowej, jaką jest strukturalny tynk cienkowarstwowy (trudny do uzupełnienia bez pozostawienia widocznych połączeń)
3. Konieczność prowadzenia prac tylko w ściśle określonych warunkach atmosferycznych - nie może padać deszcz, ani wiać silny wiatr, należy jednolicie ograniczyć nasłonecznie na całej tynkowanej powierzchni.

    Koszty
    Na koszt materiałów do ocieplania budynków ma wpływ wiele czynników. Przede wszystkim cena poszczególnych elementów, a więc klejów, płyt termoizolacyjnych, siatki, tynku i akcesoriów. Różnice wynikają przede wszystkim z grubości płyt termoizolacyjnych, ich rodzaju oraz rodzaju zastosowanego tynku. Najtańsze to systemy oparte na styropianie grubości 12 cm, wykończone białym tynkiem mineralnym. Na drugim biegunie cenowym są systemy oparte na wełnie grubości nawet 20 cm, wykończone nowoczesnymi tynkami silikonowymi.

    Projekt
    Ocieplenie budynku z pozoru jest bardzo prostą inwestycją. Na etapie projektowania określić należy grubość i rodzaj termoizolacji, a także rodzaj tynku cienkowarstwowego. Dane te powinny wynikać z obliczeń cieplno-wilgotnościowych. W tym momencie warto skorzystać z pomocy producenta, który jest w stanie wskazać najbardziej optymalny układ warstw ociepleniowych dla konkretnego budynku. Dobór warstw podyktowany jest wieloma czynnikami tj. charakterem użytkowanych pomieszczeń, rodzajem i grubością materiałów wykorzystanych do budowy ocieplanej przegrody oraz warunkami zewnętrznymi. Obliczenia cieplno-wilgotnościowej przegrody powinny obejmować jej przenikalność termiczną oraz opór dyfuzyjny.

    Grubość termoizolacji
    Grubość płyt należy dostosować się do obowiązującego przepisu. Aktualne wymagania izolacyjności cieplnej ścian zamieszczone w „Rozporządzeniu w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie” mówią o tym, że współczynnik przenikania ciepła przez ściany zewnętrzne Uk(max) powinien wynosić maksimum 0,3 W/m˛K. Kierujŕc sić tŕ wartoúciŕ, zastosowanie warstwy termoizolacji o gruboúci 12 cm pozwoli ocieplić przepisowo praktycznie każdą ścianę o grubości co najmniej 24 cm. W obliczu rosnących cen energii warto pokusić się nawet o płyty grubości 20 cm. Efekt będzie znacznie bardziej odczuwalny.

    Rodzaj termoizolacji
    Częsty problem inwestora to wybór pomiędzy wełną mineralną, a styropianem. Każdy z tych materiałów ma wiele dla siebie tylko charakterystycznych właściwości. Najważniejszy parametr, czyli termoizolacyjność jest dla obydwu niemal identyczna. Inaczej mówiąc płyta z wełny o grubości 12 cm będzie miała bardzo podobną przenikalność termiczną, co 12 cm styropianu. Z ekonomicznego punktu widzenia, lepszym, bo tańszym rozwiązaniem jest więc styropian, ale gdy porównamy również parametry techniczne, atrakcyjność obydwu materiałów się wyrównuje. Przede wszystkim, w pewnych sytuacjach przepisy nakazują zastosowanie wełny mineralnej, np. w wysokich budynkach, na wysokościach powyżej 25 m. Ponadto styropian posiada zdecydowanie mniejszą paroprzepuszczalność, co ma znaczenie przy ocieplaniu murów o niskim oporze dyfuzyjnym, wykonanych np. z betonu komórkowego. Natomiast wełna mineralna bardziej chłonie wilgoć, a mokra wełna traci na izolacyjności cieplnej. Posiada ona za to dużo lepszą izolacyjność akustyczną i jest materiałem niepalnym. Styropian jest jednak praktyczniejszy w montażu. Wracając jeszcze do kosztów związanych z wyborem między wełną a styropianem, należy wziąć pod uwagę, że wełna musi być koniecznie kołkowana i to kołkami z metalowym trzpieniem. Ponadto zużycie kleju w przypadku wełny będzie większe o około 30% niż przy zastosowaniu płyt styropianowych.

    Kleje
    Jak w żadnym innym elemencie systemu ociepleń cena kleju zależy od jego jakości. Im więcej w nim żywicy, tym lepsza jego przyczepność i tym jest on droższy. Ceny klejów znaczących na rynku producentów są zbliżone do siebie. Pojawienie się tanich, lokalnych producentów zapraw klejących wymusiło na dużych wytwórcach obniżenie cen ich produktów. Pojawiły się systemy, w których występują oddzielnie tańsze kleje do przyklejania płyt termoizolacyjnych oraz droższe do wykonywania warstwy zbrojącej. Wynika to z tego, iż przepisy narzucają zaprawie klejącej mniejsze wymagania przyczepnościowe w przypadku przyklejania styropianu niż zatapiania na nim siatki. Jeśli jednak mamy do czynienia z podłożem o niskiej jakości (zaoliwione, pokryte farbami), to wówczas do przyklejania termoizolacji należy stosować kleje o wyższej przyczepności.

    Siatka
    Siatka zatopiona w warstwie kleju stanowi tzw. warstwę zbrojącą systemu i jest odpowiedzialna za jego wytrzymałość na mechaniczne uszkodzenia. Najczęściej stosuje się siatki akrylowe, ale w strefach cokołowych warto użyć siatek pancernych. Podobnie jak w przypadku klejów lepiej nie stosować tanich siatek, nie objętych aprobatami technicznymi producenta sysytemu. Nie mają one dostatecznej elastyczności i nie są odporne na zmienne warunki zewnętrzne. Przez to łamią się i powodują rozwarstwienia w kleju.

    Tynki
    Warstwę wykończeniową systemu ociepleń może stanowić tynk cienkowarstwowy barwiony lub malowany. Z reguły są to tynki o grubości od 1,5 do 3,0 mm, o fakturze baranka (nakrapiane) lub kornika (drapane). Tynki cienkowarstwowe mogą być mineralne (cementowe lub silikatowe) lub dyspersyjne (akrylowe lub silikonowe). Wybór tynku zależeć będzie od: ceny, oporu dyfuzyjnego przegrody, sposobu użytkowania budynku, wieku budynku, położenia budynku w stosunku do terenów zielonych lub przemysłowych, przewidywanej kolorystyki, a nawet od pory roku tynkowania.
    Mineralne tynki cementowe to najtańsze tynki cienkowarstwowe. Produkowane są w postaci suchej mieszanki do rozrobienia z wodą. Ich zaletą jest wysoka paroprzepuszczalność i trwałość. Wysokie pH zabezpiecza je w sposób naturalny przed rozwojem korozji mikrobiologicznej, czyli obrastaniem glonami. Wadą (w porównaniu z tynkami dyspersyjnymi) jest większa nasiąkliwość i możliwość brudzenia strukturalnego. Należy również bardzo dokładnie przestrzegać reżimu technologicznego, zwłaszcza w trakcie mieszania z wodą materiału z kolejnych worków. Charakter tynku pozwala uzyskać jedynie podstawowe kolory, dlatego przy przeliczaniu kosztów trzeba sprawdzić, czy aby producent nie zaleca dodatkowego pomalowania tynku w celu wyrównania kolorystyki.
    Mineralne tynki silikatowe są już dużo droższe od tynków cementowych, a to z racji spoiwa użytego do ich wykonania. Produkowane są w postaci gotowej do użycia, a ich główną zaletą jest wysoka paroprzepuszczalność. W porównaniu z mineralnymi tynkami cementowymi mają bogatszą kolorystykę, ale nadal ubogą w stosunku do tynków dyspersyjnych.
    Dyspersyjne tynki akrylowe produkowane są w postaci masy gotowej do użycia, więc odpada problem mieszania z wodą. Są one dużo mniej nasiąkliwe od tynków mineralnych, więc nie ulegają zabrudzeniom strukturalnym. Natomiast nie są one obojętne elektrostatycznie, przez co przyciągają drobiny kurzu. Tynki dyspersyjne to tynki elastyczne, dzięki czemu są bardziej odporne np. na naprężenia termiczne. Wadą dyspersyjnych tynków akrylowych jest bardzo niska paroprzepuszczalność - brak odpowiednich obliczeń dyfuzji pary wodnej może skończyć się zawilgoceniem przegrody, pękaniem tynku i w konsekwencji jego odspojeniem. Tynki dyspersyjne są specjalnie chronione przed obrastaniem glonami. Dodatki biocydów są konieczne, ale niestety czynią tego typu tynki jeszcze droższymi. Liczącą się zaletą tynków dyspersyjnych jest praktycznie nieograniczona możliwość barwienia w masie.
    Dyspersyjne tynki silikonowe również produkowane są w postaci gotowej do użycia. Ich główna zaleta to wysoka hydrofobowość, połączona z równie wysoką paroprzepuszczalnością. Tworzą warstwę elastyczną, o bardzo niskiej nasiąkliwości, dzięki czemu kurz i brud z otoczenia zmywają się z powierzchni tynku wraz z padającym deszczem.

    Piotr Idzikowski
    Grupa ATLAS
    2011
     Zadaj pytanie